Güvendiğimiz yerlerimizden aldık biz hep darbeyi. Düzelmeyecek kadar büyük bir hasar oluştu içimizde. İnsanlara olan güvenimizi alanlar, özgüvenimizi de yok etti farkında olmadan. Kendimize mutluluğu yakıştırmaz olduk. Herkesin savunduğu gerçeği, yalanladık hep. Bir adım atmadan önce yirmi kez düşünür olduk, bu da bizi yavaşlattı haliyle. Gülüşlerimizi çalıp bizi yavaşlatanlar, bu hallerimize 'depresyon' dediler. Geçer dediler. İlaçla geçer mi yahu bu? İlaçların verdiği mutluluk sanrısı, ihtiyacımız olan sevgiyi verebilir mi bize? Ben uzun zaman önce bir şeyler için çabalamayı bıraktım. Umut etmeyi bıraktım. Belkileri bıraktım. OLDUĞU DA, OLMADIĞI DA KADER. Kendinize iyi davranın. Umutlarınıza sahip çıkın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder